De reis naar een eiland
‘Ver weg’ reageerde iemand, toen ze hoorde van de zinzoekersweekenden op Ameland. Ja, het is inderdaad nogal een reis, zeker als je vanuit midden Nederland met het openbaar vervoer gaat. Trein, bus, boot. Ver weg.
Toch is juist die reis van belang. Het heeft iets van een pelgrimage. Je moet moeite doen om er te komen. Het laatste stukje van de reis is voor mij altijd het hoogtepunt. Je komt aan bij de dijk bij Holwerd, hop, omhoog en daar ontvouwt zich het vergezicht van het wad en het eiland in de verte. Soms is het eiland in mist en nevelen gehuld, het zicht is slecht. Soms is de lucht heel helder en lijkt Ameland vlakbij.
Dan de boot op en bij mooi weer op het dek staan. We varen. We laten het vasteland achter ons, we laten alles wat ons daar dagelijks bezighoudt achter ons. Er wacht een eiland. Een plek met uitgestrekte verten, stranden, de dijk en ruisende bossen. De bossen op Ameland ruisen altijd, zijn nooit muf, want er is altijd de zeewind en de geuren die daarbij horen. Als ik het eiland opga is het al alsof er iets van me afvalt, of ik acuut meer ontspannen ben. Er is ruimte. Niet alleen letterlijk, maar ook in mijn hoofd en hart. Soms duurt dat even, omdat de tijd ervoor wel érg hectisch was, maar langzaam maar zeker komt er rust. Ik hóef even niks. Ik mag gewoon zijn. Dat is wat we zoeken op de zinzoekersweekenden. Ruimte maken.
Een reis maken, samen. Stilstaan. Ontdekken wat nodig is. Vragen stellen, over jezelf, over dat wat van betekenis is of kan zijn, over geloof, hoop en liefde. Ik bid dat daar zegen bij komt, zegen van God. Welkom!
Nynke Dijkstra
Toch is juist die reis van belang. Het heeft iets van een pelgrimage. Je moet moeite doen om er te komen. Het laatste stukje van de reis is voor mij altijd het hoogtepunt. Je komt aan bij de dijk bij Holwerd, hop, omhoog en daar ontvouwt zich het vergezicht van het wad en het eiland in de verte. Soms is het eiland in mist en nevelen gehuld, het zicht is slecht. Soms is de lucht heel helder en lijkt Ameland vlakbij.
Dan de boot op en bij mooi weer op het dek staan. We varen. We laten het vasteland achter ons, we laten alles wat ons daar dagelijks bezighoudt achter ons. Er wacht een eiland. Een plek met uitgestrekte verten, stranden, de dijk en ruisende bossen. De bossen op Ameland ruisen altijd, zijn nooit muf, want er is altijd de zeewind en de geuren die daarbij horen. Als ik het eiland opga is het al alsof er iets van me afvalt, of ik acuut meer ontspannen ben. Er is ruimte. Niet alleen letterlijk, maar ook in mijn hoofd en hart. Soms duurt dat even, omdat de tijd ervoor wel érg hectisch was, maar langzaam maar zeker komt er rust. Ik hóef even niks. Ik mag gewoon zijn. Dat is wat we zoeken op de zinzoekersweekenden. Ruimte maken.
Een reis maken, samen. Stilstaan. Ontdekken wat nodig is. Vragen stellen, over jezelf, over dat wat van betekenis is of kan zijn, over geloof, hoop en liefde. Ik bid dat daar zegen bij komt, zegen van God. Welkom!
Nynke Dijkstra
